ΔΕΝ θα είμαι εκεί…

Κάτι περίεργο και συνάμα γνώριμο συμβαίνει αυτές τις μέρες στα πανεπιστήμια. Τα ποτά σερβιρίστηκαν, τα πάρτυ έγιναν και τώρα θα πέσουν τα τηλέφωνα για να ανταποδώσεις με την ψήφο σου αυτά που τόσο ΄΄ανιδιοτελώς΄΄ σου προσφέρθηκαν. Όμως το να ψηφίσεις κάποιον άλλο, που για όλη την υπόλοιπη χρονιά θα αποφασίζει για σένα -χωρίς εσένα- σε ικανοποιεί;

Μέσα από το πανηγυράκι των εκλογών προκύπτει το Δ.Σ. , ένα αχρείαστο όργανο το οποίο στεγάζει τους αντιπροσώπους του φοιτητικού συλλόγου. Και είναι όντως αντιπρόσωποι και όχι εκπρόσωποι, όταν στην πραγματικότητα το Δ.Σ. χρησιμοποιείται από τις παρατάξεις ως μέσο παράκαμψης των γενικών συνελεύσεων. Η τυπική τους πλειοψηφία τους επιτρέπει να λαμβάνουν αποφάσεις περνώντας ψηφίσματα, που αφορούν το σύλλογο, αποφασίζοντας έτσι για αυτόν χωρίς αυτόν.

Με λίγα λόγια η ψήφος δεν είναι τίποτα άλλο από την μετάθεση των πολιτικών ευθυνών. Έχει ως αποτέλεσμα την αδράνεια και την επανάπαυση του ατόμου στην ιδέα ότι κάποιος άλλος θα ασχοληθεί με τα προβλήματά του. Αυτή η ψευδαίσθηση συντηρεί την αδιαφορία του κόσμου για τα κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα και την αποστροφή του προς τις συλλογικές διαδικασίες.

Απέναντι στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία αντιτάσσουμε τη έννοια της συνδιαμόρφωσης και της άμεσης δημοκρατίας. Σύμφωνα με αυτές τις έννοιες η διαδικασία της γενικής συνέλευσης παίρνει άλλα χαρακτηριστικά. Για μας η ιδανική Γ.Σ. λειτουργεί χωρίς παρατάξεις και διαμεσολαβητές αλλά με άμεση ανταλλαγή απόψεων μεταξύ των ατόμων. Οι αποφάσεις λαμβάνονται συλλογικά με συνδιαμόρφωση των τοποθετήσεων βρίσκοντας τα ελάχιστα στα οποία συμφωνούμε. Με αυτό τον τρόπο αναγνωρίζουμε εκ των προτέρων ότι αυτά που αποφασίζουμε αντιπροσωπεύουν όλους μας και όχι μια παραταξιακή γραμμή. Έτσι συλλογικά και μαζικά πετυχαίνουμε την υλοποίηση των αποφάσεων μας.

Καμιά συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία.

Η συμμετοχή μας στα κοινά δεν νοείται ως ψήφος αλλά ως καθημερινός αγώνας.

Ποίος μπορεί να ξέρει τι είναι καλύτερο για μας εκτός από τον ίδιο μας τον εαυτό?

Ας ξυπνήσουμε.