Όσο και αν θέλαμε να ξεκινήσουμε αυτό το κείμενο δίνοντας σου κουράγιο και περιγράφοντας σου ένα πανεπιστήμιο στο οποίο όλα πάνε ρολόι ή είναι όπως ακριβώς τα φανταζόσουν, θα προτιμήσουμε να είμαστε ειλικρινείς.

Δώσε βάση…

Από φέτος η λέσχη η οποία είναι ήδη ένα μήνα περίπου κλειστή ,έχει περάσει στα χέρια ιδιώτη-catering. Αυτό σημαίνει πως ένας επιχειρηματίας, που μόνο στόχο έχει το κέρδος, θα έχει τον κύριο λόγο στο ποιοι θα τρώνε, το πόσο θα πληρώνουν καθώς και για την ποιότητα του φαγητού. Το γεγονός αυτό δεν μας ξάφνιασε αφού τα τελευταία χρόνια παρατηρούσαμε τη συνεχόμενη υποχρηματοδότηση της λέσχης, τη μείωση του προσωπικού και τη γενικότερη μεθοδευμένη προσπάθεια υποβάθμισής της.

Ακόμα ένα ζήτημα που θα σε απασχολήσει σύντομα είναι το θέμα των βιβλίων. Συγκεκριμένα, στη σχολή μας ,ενώ παλαιότερα σημειώσεις και εργαστηριακοί οδηγοί παρέχονταν δωρεάν στους φοιτητές , πλέον είμαστε αναγκασμένοι να τους εκτυπώνουμε και να τους πληρώνουμε εμείς οι ίδιοι από την τσέπη μας. Επιπλέον, μέσω του συστήματος «εύδοξος» δικαιούμαστε μόνο ένα σύγγραμμα για κάθε μάθημα και είναι πολύ πιθανό να χρειαστεί να αγοράσουμε εμείς το δεύτερο.

Κάτι ακόμα που δυσκολεύει την κατάσταση στη σχολή είναι οι σοβαρές ελλείψεις σε αντιδραστήρια και συσκευές στα εργαστήρια ,κάτι που εκτός από χρονοβόρο και κουραστικό είναι σε πολλές περιπτώσεις και επικίνδυνο.

Θα μπορούσε εύκολα κάποιος να πει πως για όλα αυτά φταίει η κρίση. Τι περίμενες δηλαδή σε αυτή την εποχή? Να τρως και να σπουδάζεις τζάμπα? Αλλά για μας δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Κάποιοι συνεχίζουν να κερδίζουν καθώς ένα ωραιότατο «φιλέτο» επενδύσεων που λέγεται δημόσιο πανεπιστήμιο (ή ό, τι έχει απομείνει από αυτό) έρχεται στο πιάτο τους. Από την αμβροσία ΑΕ ή τον Χούτο (λέσχη Πα.Μακ.) που μάχονται για το τεράστιο εστιατόριο της λέσχης, μέχρι τους εργολάβους που έχουν αναλάβει το μεγαλύτερο μέρος των υπηρεσιών λειτουργίας του πανεπιστημίου, βλέπουμε ιδιώτες να τρίβουν τα χέρια τους και να απολαμβάνουν τα υπερκέρδη από την εκμετάλλευση των εργολαβικών υπαλλήλων, από τις κρατικές/πανεπιστημιακές χρηματοδοτήσεις, ακόμα και από εμάς τους ίδιους όταν μιλάμε π.χ. για αντίτιμο στην λέσχη.

Να τονίσουμε στο σημείο αυτό ότι τους τελευταίους μήνες οι διοικητικοί υπάλληλοι του πανεπιστημίου βρίσκονται σε κινητοποιήσεις καθώς οι περισσότεροι από αυτούς (240 στο Α.Π.Θ.) τίθενται σε διαθεσιμότητα. Αυτό σημαίνει πως θα αμείβονται με το 75% του μισθού τους για το επόμενο διάστημα και αν δεν μετατεθούν αλλού, τότε θα απολυθούν.

Με ταχείς ρυθμούς το κράτος προσπαθεί να αποδεσμευτεί από την ούτως ή άλλως ελλειμματική χρηματοδότηση του πανεπιστημίου και να στρώσει το έδαφος για την ιδιωτικοποίηση του, ένας στόχος που απέκτησε γερές βάσεις με την ψήφιση του νόμου πλαίσιο το καλοκαίρι του 2011.

Προφανώς το πανεπιστήμιο δεν αποτελεί το μοναδικό στόχο της επίθεσης σε αυτή τη συγκυρία, αφού από τα νοσοκομεία και τα σχολεία μέχρι τα ασφαλιστικά ταμεία και τους μισθούς, το κράτος πασχίζει να διαφυλάξει με κάθε μέσο τα συμφέροντα του ιδιωτικού κεφαλαίου. Δε χρειάζεται να πάμε μακριά. Στη Χαλκιδική οι άνθρωποι που αγωνίζονται ενάντια σε μια ιδιωτική επένδυση που θα καταστρέψει τον τόπο και τις ζωές τους, έρχονται συνεχώς αντιμέτωποι με την κρατική καταστολή τόσο στο δρόμο όσο και στις δικαστικές αίθουσες, καθώς πλέον διώκονται σαν κακοποιοί. Ενώ εκεί που το κράτος δυσκολεύεται να επέμβει επίσημα, αφήνει άλλους να κάνουν τη βρωμοδουλειά, κλείνοντας το μάτι στους φασίστες που κάνουν δολοφονικά πογκρόμ στο κέντρο της Αθήνας. Κι όμως, μετά το ακραίο συμβάν της δολοφονίας του αντιφασίστα Π. Φύσσα από τους νεοναζί της χ.α., βάλθηκαν να μας πείσουν πως αυτούς που τόσο καιρό υποθάλπουν και σε μια νύχτα τους έσπρωξαν στην βουλή ξαφνικά τους θεωρούν εχθρούς της «δημοκρατίας» και πρέπει να τους βάλουν φυλακή.

Λάβε δράση…

Οκ, όλοι την ίδια σάπια πραγματικότητα αντιμετωπίζουμε και το πιο εύκολο είναι να κλειστούμε στο σπίτι μας και να μιζεριάσουμε. Από την άλλη, μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε πως είμαστε ζωντανά κομμάτια της ιστορίας και πως μπορούμε με τις πράξεις μας να αλλάξουμε τη ροή της!

Γι’ αυτό, δημιουργήσαμε ένα αυτόνομο σχήμα στη σχολή μας, η λειτουργία του οποίου βασίζεται στον αμεσοδημοκρατικό και αντιιεραρχικό του χαρακτήρα. Σκοπός του σχήματος είναι να αντιμετωπίσουμε συλλογικά τα προβλήματα με βάση τις δικές μας ανάγκες. Επιλέγουμε να αποφασίζουμε με συνδιαμόρφωση και όχι με τη λογική της πλειοψηφίας-μειοψηφίας. Επίσης, αντιτασσόμαστε στη λογική μιας στείρας παραταξιακής γραμμής που αντί να βελτιώνει, για μας συνήθως βαλτώνει τέτοιου είδους εγχειρήματα. Ως φυσικό επακόλουθο αυτών, δε συμμετέχουμε στις φοιτητικές εκλογές καθώς είμαστε ενάντια στις λογικές της ανάθεσης και της αντιπροσώπευσης. Η ψήφος για εμάς αυτή τη στιγμή συμβάλλει στη μετάθεση των πολιτικών ευθυνών του ατόμου, αποτελεί έναν τρόπο για να νιώσει ότι έκανε το καθήκον του και με το πέρας των εκλογών να επαναπαυτεί στο ότι διάλεξε κάποιον αρμόδιο για να λύσει τα προβλήματα του. Γιατί πιστεύουμε πως κανείς δεν είναι πιο κατάλληλος να υπερασπιστεί τις ανάγκες μας από εμάς τους ίδιους. Τέλος, ανάλογα με τη δυναμική που του προσδίδουν τα άτομα που το συγκροτούν, το σχήμα εξελίσσεται στο χρόνο και είναι ανοιχτό σε κάθε φοιτητή/φοιτήτρια που θέλει να βγει από τα καλούπια που άλλοι έχουν φτιάξει για αυτόν χωρίς αυτόν και πιστεύει ότι μέσα από συλλογικές διαδικασίες και οριζόντιες δομές μπορεί να το καταφέρει.

Ως σχήμα επιλέγουμε να δραστηριοποιούμαστε στο στέκι στο Βιολογικό και να πραγματοποιούμε εκεί τις σταθερές μας συνελεύσεις. Κι αυτό γιατί το στέκι για μας είναι μια κατάληψη ανοιχτή που αντιτάσσεται στην κανονικότητα των αιθουσών και τις εμπορευματικές λογικές, καθώς μέσα σε αυτό συναντιόμαστε για να ανταλλάζουμε ιδέες και προβληματισμούς και δρούμε στηριζόμενοι στις μεταξύ μας ισότιμες σχέσεις.

Σκοπός μας είναι να συνεχίσουμε να συμμετέχουμε «από τα κάτω» σε όποιον φοιτητικό, εργατικό, αντιφασιστικό αγώνα επιχειρεί να ανατρέψει την υπάρχουσα κατάσταση μέσα και έξω από το πανεπιστήμιο. Στην κρίσιμη αυτή κοινωνικοπολιτική καμπή επιλέγουμε συνειδητά να μην επηρεαστούμε από τη μιζέρια και το φόβο που μας πασάρουν κράτος και ΜΜΕ και να διεκδικήσουμε όσα μας ανήκουν. Κι αυτό αντιλαμβανόμαστε ότι μπορεί να επιτευχθεί με την ενεργή συμμετοχή όλων μας στα ζητήματα που μας αφορούν. Στην τελική αν αγωνίζεσαι μπορεί και να χάσεις αν δεν αγωνιστείς έχεις ήδη χάσει.