Σκέψεις για τα βιβλία που λιγοστεύουν
Στις 18.5 τελειώνει η περίοδος υποβολής και παραλαβής των συγγραμμάτων. Φέτος όμως, τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα καθώς δεν θα αποκτήσουμε όλα τα απαραίτητα για κάθε μάθημα βιβλία, αλλά ένα απ’ αυτά. Πολλοί απολογητές της εν λόγω κατάστασης έσπευσαν να την υπερασπιστούν λέγοντας για παράδειγμα ότι μ’ αυτό τον τρόπο θα αποκτήσουμε κριτική σκέψη ή ότι μπορούμε να πιούμε λιγότερους καφέδες για να πληρώσουμε τα βιβλία. Ωστόσο, για εμάς σκοπιμότερο θα ήταν να την αξιολογήσουμε με γνώμονα τις δικές μας ανάγκες , δεδομένα και επιθυμίες.
Αυτό το γεγονός, σε αντίθεση με αυτά που υποστηρίζονται από τον κυρίαρχο λόγο, δεν αποτελεί κεραυνό εν αιθρία. Ο νέος νόμος πλαίσιο, ο όποιος μεταξύ άλλων εισήγαγε τον ορισμό του ακαδημαϊκού συγγράμματος ως « το ένα απαραίτητο βιβλίο για το εκάστοτε μάθημα», δεν είναι τίποτε άλλο παρά η νομική αποτύπωση μιας χρόνια τώρα μεθοδευόμενης κίνησης του καπιταλισμού προκειμένου να αναμορφώσει το παλιό πανεπιστήμιο σε ένα νέο που θα ανταποκρίνεται στις καινούριες ανάγκες του. Πιο συγκεκριμένα, το πανεπιστήμιο ως φορέας παραγωγής των μελλοντικών εργαζομένων καλείται πια να επιτελέσει την λειτουργία του με λιγότερα κρατικά έξοδα ενώ συγχρόνως εμείς, βγαίνοντας στην εντατικοποιημένη αγορά εργασίας, υποχρεούμαστε να έχουμε πειθαρχηθεί πλήρως σε τέτοιους ρυθμούς. Αυτό είναι που εμείς προτιμούμε να το ονομάζουμε αναδιάρθρωση, πέρα απ’ τα κάθε λογής ονόματα- φτιασίδια με τα οποία πολλοί- ες αποφασίζουν να την αποκαλούν όπως είναι η “σύνδεση του πανεπιστημίου με την αγορά εργασίας”.
Στρώνεται το έδαφος για την περαιτέρω εντατικοποίηση μας….
Λιγότερα συγγράμματα για ένα συγκεκριμένο μάθημα καθιστούν και λιγότερο επαρκή την κάλυψη του περιεχόμενου του. Αυτό σημαίνει ότι όλες-οι θα εμπλακούμε σ’ ένα συνεχές κυνήγι ύλης με τη μορφή των σημειώσεων ενώ οι ελεύθερες παρακολουθήσεις καθίστανται πια εκ των πραγμάτων υποχρεωτικές. Οδηγούμαστε λοιπόν σε μια καθημερινότητα όπου θα αναγκαζόμαστε να παρακολουθούμε μαθήματα με μόνο σκοπό να αποκτήσουμε σημειώσεις καθώς και να τρέχουμε πίσω από συμφοιτητές και καθηγητές που θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην προσπάθεια συμπλήρωσης της ύλης. Με λίγα λόγια μεθοδεύεται η απόσπαση όσο το δυνατόν περισσότερων απ’ τις δημιουργικές μας δυνάμεις αλλά και του χρόνου μας απ’ το πανεπιστήμιο. Χρόνος και ενέργεια που θα μπορούσε η καθεμιά από εμάς να διοχετεύσει σε ποικίλες ασχολίες πέρα και έξω από τ’ αμφιθέατρα.
…την οποία θα πληρώνουμε
Σε μια περίοδο όπου η επίθεση που δεχόμαστε στον τομέα της ικανοποίησης των αναγκών μας γίνεται όλο και πιο έντονη εμείς πρέπει να εξασφαλίσουμε πλήρως την ύλη των μαθημάτων είτε βγάζοντάς τα σε μορφή φωτοτυπιών είτε αγοράζοντάς τα (ως e-books ή ως έντυπα). Η κίνηση είναι προφανής. Εμείς είμαστε πια αυτοί-ες που θα πληρώνουμε για να έχουμε στη διάθεσή μας τα αναγκαία για τη φοίτησή μας και όποια αδυνατεί ν αντεπεξέλθει ουσιαστικά τίθεται εκτός αυτού του νέου πανεπιστημίου. Με λίγα λόγια περισσεύει. Την ίδια στιγμή όμως που ο φοιτητής βλέπει τα έξοδά του σε σχέση με τις σπουδές του να μεγαλώνουν όσοι σχετίζονται με την εκμετάλλευση της πνευματικής ιδιοκτησίας συγγραμμάτων (συγγραφείς, εκδοτικοί οίκοι, διαχειριστές βάσεων δεδομένων), έχουν κατοχυρώσει τα οικονομικά τους συμφέροντα πάνω σε αυτά, ανεξαρτήτως της μορφής που παίρνουν. Ως εκ τούτου δε θίγονται και η βιομηχανία που έχουν στήσει θα συνεχίσει να τους προσφέρει κέρδη.
Μια καθημερινότητα που θα συμπυκνώνεται στη διαδρομή μεταξύ αμφιθέατρου και φωτοτυπάδικου προφανώς και μας βρίσκει αντίθετους. Και φυσικά καμία όρεξη δεν έχουμε να πληρώσουμε κιόλας γι’ αυτή. Σκοπός μας δεν είναι απλά να καταδείξουμε την κατάσταση και τις συνέπειες αυτής στις ζωές μας αλλά να δηλώσουμε ότι η λύση της βρίσκεται στα χέρια του καθενός- καθεμιάς από εμάς. Δεν περιμένουμε από το κράτος ή οποιοδήποτε άλλο φορέα να ικανοποιήσει τις ανάγκες μας. Στηριγμένοι στις μεταξύ μας ισότιμες σχέσεις, συλλογικοποιούμαστε, σχεδιάζουμε και δρούμε για να αποκτήσουμε τα συγγράμματα που μας παίρνουν για να μπλοκάρουμε κάθε κίνηση της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης και για να επανοηματοδοτήσουμε την γνώση και την μάθηση.
Δεν παρακαλάμε για τα αυτονόητα.
Ήδη οργανωνόμαστε για να τα πάρουμε μόνοι-ες!
30/4/2012
Συνέλευση για τα βιβλία