Την ώρα που κυβέρνηση, πρωθυπουργός, υπουργικό συμβούλιο αλλάζουν με σκοπό την “εθνική σωτηρία” εμείς αναρωτιόμαστε. Τι πραγματικά αλλάζει για μας; Μήπως η εκμετάλλευση που βιώνουμε καθημερινά; Μήπως η πίεση από το εκπαιδευτικό σύστημα; Μήπως η βίαιη καταστολή των κοινωνικών αγώνων; Μήπως θα σταματήσουν τον εξευτελισμό των μισθών και θα αποσύρουν τα χαράτσια;
Η απάντηση είναι ξεκάθαρη, η υποτίμηση των ζωών μας όχι μόνο δεν θα σταματήσει αλλά θα ενταθεί. Το πρόταγμα της “εθνικής ενότητας” είναι μια ολόκληρη στρατηγική. Σκοπό έχει να μας πείσει ότι για χάρη της εθνικής σωτηρίας πρέπει να σκύψουμε το κεφάλι και να συνεχίσουμε να υπομένουμε τον κυκεώνα των μέτρων που μας επιβάλλουν. Θέλουν να πιστέψουμε σε μια ενότητα με κριτήρια τη φυλή, τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα σύνορα. Κάτι τέτοιο όμως, ελλοχεύει σοβαρά τον κίνδυνο της δημιουργίας και έξαρσης εθνικιστικών και φασιστικών φρονημάτων και πρακτικών, σκοπό έχει να βάλουμε στην άκρη την ταξική μας συνείδηση και να ξυπνήσουμε τον έλληνα μέσα μας. Όμως για μας αυτή η ενότητα είναι πλαστή και ύπουλη καθώς δε διαχωρίζει τους εκμεταλλευτές από τους εκμεταλλευόμενους. Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και υπηρετεί τα συμφέροντα των αφεντικών, ελληνικών ή ξένων. Η μόνη ενότητα στην οποία μπορούμε να βασιστούμε πηγάζει από τις κοινές μας ανάγκες και η θέση μας είναι στο πλευρό του εκμεταλλευόμενου ντόπιου ή μετανάστη, μαύρου ή άσπρου που έρχεται αντιμέτωπος με την επισφαλή εργασία, την καταναγκαστική πειθάρχηση σε σχολεία και σχολές, την έλλειψη βασικών αγαθών αν όχι ήδη, σίγουρα μέσα στους επόμενους μήνες.
Καμία κυβέρνηση και πόσο μάλλον καμία κυβέρνηση εθνικής ενότητας, και κανένα σχέδιο εθνικής σωτηρίας δεν θα μας βγάλουν από τον βούρκο στον οποίο καθημερινά πνιγόμαστε. Οι κινήσεις θα γίνουν από εμάς τους ίδιους. Όμως ας το παραδεχτούμε όταν βάλλεσαι από παντού δε μπορείς να αντιδράσεις άμεσα και εξίσου οργανωμένα σε όλα τα μέτωπα. Τα μέτρα που παίρνουν συνεχώς τον τελευταίο χρόνο, στο πανεπιστήμιο μεταφράζονται στον νέο νόμο πλαίσιο. Εμείς σαν ζωντανά κομμάτια της πανεπιστημιακής κοινότητας θα ξεκινήσουμε τα βήματά μας από τις βάσεις μας, δηλαδή τις σχολές μας. Εδώ που συναντιόμαστε καθημερινά, ανταλλάσσουμε απόψεις και ιδέες διαμορφώνοντας έτσι τις συνειδήσεις μας. Έτσι και η σχολή μας αποτέλεσε ένα τέτοιο παράδειγμα κοινότητας αγώνα με καταλήψεις ενάντια σε αυτό το νομοσχέδιο που σίγουρα δεν έχει στόχο να κάνει καλύτερα τα πράγματα. Ενάντια σε ένα νόμο που μετατρέπει το δημόσιο πανεπιστήμιο σε μια ανώνυμη εταιρία. Σε ένα νόμο που μιλά για την πλήρη κατάργηση του ασύλου. Σε ένα νόμο που οδηγεί ξεκάθαρα στην εντατικοποίηση των ζωών μας.
Για όλη αυτή την πίεση που δεχτήκαμε και δεχόμαστε το τελευταίο διάστημα συγκεκριμένο ρόλο έπαιξαν και τα Μ.Μ.Ε. Καθημερινά βιώνουμε μια πλύση εγκεφάλου από τις τηλεοράσεις που θέλει να πιστέψουμε ότι όλα αυτά τα μέτρα είναι αναγκαία και αποτελούν μονόδρομο. Όχι πως περίμενε ποτέ κανείς ότι θα ακουστεί από τα κανάλια ή από τους ρουφιάνους δημοσιογράφους η αλήθεια. Το ζήτημα είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό που προσπαθούν να πετύχουν είναι να μας αποπροσανατολίσουν και να μας τρομοκρατήσουν. Οι μαζικές δυναμικές πορείες, κινήματα άρνησης πληρωμών από διόδια μέχρι χαράτσια της ΔΕΗ, παρεμβάσεις σε νοσοκομεία, απεργίες, καταλήψεις σχολείων και σχολών αποσιωπούνται εντέχνως προκειμένου να μην αφυπνιστεί κι άλλος κόσμος. Αλλά κι αν αναφερθούν παρουσιάζονται με τόσο λανθασμένα και διαστρεβλωμένα στοιχεία, αμαυρώνοντας έτσι κάθε φωνή αντίστασης.
Η αναταραχή που επικρατεί στην κεντρική πολιτική σκηνή δεν οφείλεται αποκλειστικά στις ενδοκομματικές τους διαφωνίες και στην ανικανότητα των προσώπων. Είναι κάτι βαθύτερο. Είναι ζήτημα συστήματος και θεσμών. Μόνο αν καταλάβουμε ότι ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που βασίζεται στην άνοδο των λίγων πάνω στις πλάτες των πολλών. Μόνο αν βγούμε από το καβούκι που οι ίδιοι μας έβαλαν και κατέβουμε στο δρόμο. Μόνο αν δεν υποταχθούμε σε όλη αυτή την εκμετάλλευση που βιώνουμε καθημερινά. Μόνο αν κάνουμε τρόπο ζωής αυτά που πιστεύουμε και αυτά για τα οποία αγωνιζόμαστε. Τότε μόνο θα σταματήσει η καταπάτηση της αξιοπρέπειάς μας και θα μπορούμε να ονειρευτούμε ξανά ελεύθερα. Τότε μόνο θα ζούμε σε μία κοινωνία που σημασία θα έχουν οι δικές μας ανάγκες, χωρίς εκμεταλλευτές, χωρίς αφεντικά, χωρίς στρατό και αστυνομία.